Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Θανάσης vs (αυτιστικός) Τεό


"Μαμά,την άλλη χρονιά,που ο Θοδωρής μας θα είναι στο δικό μου Δημοτικό,δεν θα χρειάζεται τη Νικολέτα(συνοδός),γιατί θα είμαι εγώ εκεί να τον προσέχω!!"

Τάδε έφη ο Θανάσης προς την μητέρα του σε ανύποπτο χρόνο.

Δεν ξέρω πόσα έχει καταλάβει,αν έχει καταλάβει και τι έχει καταλάβει.Και πως εξηγείς στο Θανάση τώρα οτι πολύ πιθανόν να μην δει τον αδερφό του να είναι στο ίδιο σχολείο με εκείνον και οτι πρέπει να πάει σε Ειδικό Σχολείο.Διότι γιά το Θανάση το θέμα "Ειδικό Σχολείο" είναι μιά πονεμένη ιστορία και εξηγούμαι.Πέρσυ ο Θανάσης στην Α' Δημοτικού,δε ξέρω πως και γιατί,είχε πάρει από φόβο και με στραβό μάτι τον Σχολικό Σύμβουλο που επισκεπτόταν το σχολείο του.Και ρωτάει το δάσκαλό του:"Ο Σύμβουλος κύριε,είναι κακός άνθρωπος,και τα παιδάκια που δεν είναι καλά,τα στέλνει σε σχολείο γιά χαζά και τρελλά παιδάκια;"(η ερμηνεία του Θανάση για τα ειδικά σχολεία).-"Οχι Θανάση μου,είναι εδώ γιά να μας συμβουλεύει όλους,ώστε να γίνουμε καλύτεροι.Γιατί ρωτάς όμως;"-"Α μάλιστα,γιατί έρχεται και στο σπίτι μιά Σύμβουλος γιά τον αδερφό μου και δεν θέλω ο αδερφός μου να πάει σε σχολείο για χαζά και τρελλά παιδάκια."Πήγε Αθήνα-Θεσσαλονίκη ο Θανάσης μέσω Καλαμάτας.

Και τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο,στο οποίο , σιγά σιγά,πρέπει να εξηγήσουμε,στον μεγάλο την κατάσταση του Τεό,με όσο πιό απλά λόγια γίνεται.Σίγουρα έχει αντιληφθεί πολλά,χαίρεται και ενθουσιάζεται με τις κατακτήσεις του Τεό όσο κι εμείς,τον ενθαρρύνει,παίζει μαζί του(όσο το επιτρέπει βέβαια το θέμα του Τεό) και τον "σπρώχνει να κάνει πράγματα.Είναι όμως αρκετά εσωστρεφές παιδί και δεν εκδηλώνει εύκολα τα συναισθήματά του και δεν θέλει να παραδεχτεί την "διαφορετικότητα" του αδερφού του."Είναι μικρός ακόμα,θα μάθει κι αυτός" είναι η μόνιμη επωδός.

Πρέπει όμως να γίνει αυτή η κουβέντα μέσα στο καλοκαίρι και κατόπιν παροτρύνσεως της παιδοψυχιάτρου.Τα αποτελέσματα θα φανούν.

Προς το παρόν,θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς,που ο Θανάσης περιβάλει τον αδερφό του με μεγάλη αγάπη (αν του τον πειράξει κανείς τον "έφαγε λάχανο"),διότι δυστυχώς,έχουμε γνωρίσει οικογένειες που τα μεγαλύτερα αδέρφια,έχουν "απορρίψει" την ύπαρξη των αυτιστικών αδερφιών τους και λειτουργούν σαν να μην υπάρχουν(προς Θεού δεν κατηγορώ τα παιδιά αυτά,αλλά ,ούτε και τους γονείς τους).


Υ.Γ.:Διεξάγεται μία έρευνα από το Παιδοψυχιατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου,με θέμα τους γονείς και τα "τυπικά" αδέρφια των οικογενειών με παιδιά με Αυτισμό-ΔΑΔ.Οποιος ενδιαφέρεται να συμμετάσχει ας επικοινωνήσει μαζί μας στο mail μας ώστε να τον ενημερώσουμε περεταίρω.

9 σχόλια:

Αννα είπε...

Καλησπέρα...
Ειμαι εκπαιδευτικός και ουτε που ξέρω πως βρεθηκα σε μπλογκ σου...
μολις χθες γυρισε μια συναδελφος μου απο ενα ταξιδι στην Νορβηγία με καποιο προγραμμα ανταλλαγης εκπαιδευτικών..
Δε χρειαζεται να μας πει πολλα για δω τις διαφορες...
Σε κάθε τάξη υπάρχει πέρα απο το βασικο εκπαιδευτικό και αλλος ενας ή και περισσοτεροι διπλα σε καθε παιδι που εχει καποια δυσκολία..
Δεν υπαρχει καν ταξη ενταξης...
Τωρα τι στα λεω αυτα, λες και δε ξερεις εσυ την ελληνική πραγματικότητα...
Οσο για τα ΚΔΑΥ μεχρι τωρα δε με εχουν βοηθησει σε τιποτα ουσιαστικο...Ουτε εμενα ουτε τους γονεις...Βγαζουν μια διαγνωση (αντιγραφη επικολληση θυμιζουν οι διαγνωσεις τους αν τις συγκρινεις)
Και οποτε εχω ζητησει να μου πουν ενα τροπο με τον οποιο μπορω να βοηθησω το παιδι η ατακα ειναι :
Υπομονη και αγαπη...
Αυτο υπαρχει ετσι και αλλιως....
Ισως το σχολιο φανει λιγο ασχετο αλλά θελω να σας πω πως σας θαυμαζω...
Να ειστε καλά!!!

The Gasbird Familly είπε...

@ Αννα
Κατ' αρχάς χάρηκα ιδιαίτερα ,που βρέθηκες στο μπλόγκ μου.Η ύπαρξη εκπαιδευτικών όπως εσύ και κάποιοι άλλοι,είστε η ελπίδα μας.Οσον αφορά στα εκπαιδευτικά συστήματα και τις παροχές των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης,δυστυχώς τα γνωρίζουμε και μελαγχολούμε.Τα ΚΔΑΥ από όσο ξέρω και από άλλους ,δεν αποτελούν παρά το "κυματοθραύστη" που κρατάει σε κατάσταση "φαινομενικής νηνεμίας" το ΥΠΕΠΘ.Οσον αφορά στην ατάκα "υπομονή και αγάπη",μην το θεωρείς δεδομένο οτι υπάρχει.Αλλο αν γιά σένα και κάποιους άλλους ,θεωρείται δεδομένο.Και το σχόλιο δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχετο.Πραγματικά χάρηκα γιά την e-γνωριμία μας.Προσθέτω και link σου γιατί μου άρεσε το μπλόγκ σου.

Αννα είπε...

Ναι έχεις δίκιο...

Για μενα ειναι δεδομένο , δεν τιθεται καν θεμα σκεψης...
Απο πιτσιρίκι 2 επαγγελματα ηθελα να κανω..
Παιδίατρος ή δασκάλα...Ο,τι εχει σχεση με παιδια δηλαδή...
Τη δουλεια μου δε τη βλεπω σαν ενα επαγγελμα..Κανω απλα αυτό που αγαπαω..
Και με πληγωνει ολη αυτη η κατασταση..
Με πληγωνει να μη μπορω να βοηθησω τα μικρα μου..
Ειδικά εκεινα που με εχουν μεγαλυτερη αναγκη..
Και ετσι αφου το υπουργειο δεν φροντιζει εστω να με επιμορφωσει εγω ψαχνω στο διαδικτυο, διαβαζω βιβλία,συμμετεχω σε σεμινάρια, ρωτάω συναδελφους...
Αλλά παντα εχω το φοβο μηπως κατι δεν κανω καλά..Και αντι να κανω καλο σε παιδί το βλάψω...Βλέπεις δεν ειμαι ειδικός και ότι εμαθα στο πανεπιστημιο ήταν καθαρά θεωρίες, θεωρίες....
Χαρηκα για τη "γνωριμία" μας...
Να ξερεις πως ειναι τυχερος ο μικρός σου που σας εχει διπλα του...

Maria είπε...

το ιδιο προβλημα εχω και εγω , με τη διαφορα ομως οτι τα διδυμα βλεπουν τον Παυλο ως προτυπο μερικες φορες.

The Gasbird Familly είπε...

@Μαρία Μαρία

Ειναι απόλυτα λογικό τα μικρότερα αδέρφια να έχουν ως πρότυπο τα μεγαλύτερα.Και μάλλον θα είναι πιό δύσκολο να εξηγήσεις σε αυτά την κατάσταση.Μήπως (να πω κι εγώ τη βλακεία μου) αν με κάποιο τρόπο "απομόνωνες" τα υψηλά λειτουργικά χαρακτηριστικά του Μεγάλου και τα προωθούσες ως πρότυπα στα μικρά?

angela είπε...

Είσαι πραγματικά πολύ τυχερός που τα παιδιά σου αγαπιουνται και αποδέχονται το ένα το άλλο.
Ο μεγάλος θα βοηθήσει τον μικρό πάρα πολύ και ήδη γνωρίζει τον τρόπο!!!(Αλλίμονο σε άλλους, έχω παράδειγμα στην δική μας οικογένεια και φρίτω!!!)

Να είσαι αισιόδοξος και θα πάνε όλα καλά

Αγγελική

The Gasbird Familly είπε...

@ Angela
Η ,από "γονιδίων" μας, αισιοδοξία είναι αυτή ,που τα τελευταία 3 χρόνια που ασχολούμαστε με το θέμα αυτισμός ,είναι αυτή που μας κρατάει γερούς και δεν έχουμε "ξεφύγει".Σ' ευχαριστώ πολύ και καλή δύναμη!!!

athanasia είπε...

Με συγκινεί στα "τυπικά" αδέλφια ότι, ακόμη κι όταν η ζωή με το αυτιστικό αδελφάκι γίνεται πολύ δύσκολη και τα φέρνει στα όριά τους και θυμώσουν και παραπονεθούν, είναι την ίδια στιγμή έτοιμα να προστατέψουν πάση δυνάμει αν κάποιος "απ' έξω" δεν φερθεί καλά στο αυτιστικό αδελφάκι.

Kαι νομίζω ότι για να υπάρξει αυτή η αγάπη και το νοιάξιμο, πρέπει το "τυπικό" παιδί να έχει πολλές independence moments και independence days.

The Gasbird Familly είπε...

@ Αθανασία

Δίνουμε,στο Θανάση τους "δικούς του" έξαιρετικά αφιερωμένους χρόνους,γιατί τους χρειάζεται,όπως και όλοι μας άλλωστε(άλλοι διαβάζουμε,άλλοι σερφάρουμε στο internet,άλλοι θα πάμε με κάποιον φίλο γιά καφέ,κ.λπ.).