Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Αποδοχή ή Εθελοτυφλισμός;Ιδού η απορία!!!

Εδώ και κάμποσες μέρες η σύζηγος δέχεται τηλεφωνήματα από μία μητέρα αυτιστικού παιδιού ,η οποία ψάχνει εναγωνίως "συντονίστρια" ειδική παιδαγωγό.Μέχρι εκεί όλα καλά.Την θέλει όμως να πηγαίνει στο σπίτι τις ώρες που λείπει ο σύζηγος γιατί δεν έχει εκείνος αποδεχτεί την κατάσταση του μικρού και είναι εντελώς αρνητικός.Δηλαδή με λίγα λόγια να ξεκινήσει πρόγραμμα του παιδιού από μόνη της και χωρίς να γνωρίζει ο σύζηγος κάτι.Και αναρωτιέμαι με το φτωχό μου το μυαλό:
Είναι ποτέ δυνατόν να βοηθηθεί ένα παιδί στο αυτιστικό φάσμα ,αν πρώτα και οι δύο γονείς δεν έχουν αποδεχτεί και χωνέψει πλήρως τη κατάσταση;
Είναι δυνατόν να ακολουθήσει από μόνη της αυτή η μητέρα τις όποιες κατευθυντήριες γραμμές της δώσει η ειδικη παιδαγωγός;
Και επειδή ένα από τα θέματα που έχουν τα παιδιά με αυτισμό είναι και η γενίκευση αυτών που κατακτούν με την ειδική αγωγή,πως θα το επιτύχει αυτό,αν δεν αρχίσει να γίνεται μέσα από την οικογένεια πρώτα;
Τα γράφω όλα αυτά ,με σκοπό να θίξω ένα πολύ σοβαρό θέμα που αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει και έχει να κάνει με την "αποδοχή " της κατάστασης .Τα χρόνια που ασχολούμαστε με τον αυτισμό,δυστυχώς έχουμε δει πολλές οικογένειες που ενώ βλέπουν τη κατάσταση,εθελοτυφλούν και με διάφορες δικαιολογίες , δεν βοηθούν τα παιδιά τους με όποια μέθοδο θέλει ή και μπορεί ο καθένας.Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων,με τίποτα δε λέω οτι είναι εύκολο να το αποδεχτεί κάποιος,αλλά όταν τα χρόνια περνάνε και τα περιθώρια βελτίωσης στενεύουν επικίνδυνα,τότε ερχόμαστε σε κατάσταση πανικού και αρχίζουν οι βεβιασμένες και σπασμωδικές κινήσεις,που μόνο καλό δεν κάνουν κατά κύριο λόγο στο παιδί που είναι στο φάσμα και κατά δευτερεύοντα λόγο στους γονείς που στο κάτω κάτω είναι και οι μόνοι που μπορούν να το βοηθήσουν.
Τώρα θα μου πείτε γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά.Απλά και μόνο επειδή θεωρώ πως έχω ευαισθητοποιηθεί αρκετά με το θέμα Αυτισμός,και έχω δει αρκετά παιδιά που με κάποια βοήθεια,θα μπορούσαν να ξεπεράσουν κάποια βασικά προβλήματα (κυρίως επικοινωνίας και κοινωνικής συμπεριφοράς) και αντ'αυτού αφήνονται στο μικρόκοσμό τους επειδή η οικογένεια εθελοτυφλεί,με αποτέλεσμα το χαντάκωμα των παιδιών αυτών.
Ισως για κάποιους να φαίνομαι σκληρός και απόλυτος,ζητάω συγγνώμη.Απλά επειδή όλοι όσοι έχουμε θέμα με αυτισμό στις οικογένειές μας, δε μπορούμε να δικεδικούμε κάποια πράγματα και ταυτόχρονα να στρουθοκαμηλίζουμε μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.Απλά κατέθεσα την άποψή μου,και κάθε σχόλιο είναι δεκτό και σεβαστό.

4 σχόλια:

Maria είπε...

Εχεις δικιο ομως αυτο ειναι θεμα καθαρα προσωπικο.Δεν μπορουμε να επηρρεαζουμε αλλους σχετικα με την αποδοχη, αυτο ειναι κατι που θα πρεπει να το κανει ο καθενας μονος του και η καθε οικογενεια μονη της .Η
παρεμβαση τριτων δυσκολα μπορει να εχει αποτελεσμα

The Gasbird Familly είπε...

Μαρία μου με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο(με το ζόρι παντρειά δε γίνεται),απλά κατέθεσα τη γνώμη μου και ουδέποτε πρόκειται να επηρρεάσω κανέναν,ειδικά για ένα τόσο σοβαρό θέμα.

athanasia είπε...

Eγώ πάλι, νομίζω, ότι πράγματι δεν μπορούμε να χώνουμε τη μύτη μας στα σπίτια των άλλων και να παριστάνουμε ότι "εμείς ξέρουμε καλύτερα". Ούτε, βεβαίως, μπορούμε να πιέσουμε οποιονδήποτε να κάνει κάτι που δεν μπορεί ή δεν θέλει να κάνει.

Αλλά να επηρεάσουμε μπορούμε, είτε με μια καλή κουβέντα όταν ο άλλος μας επιτρέπει να δούμε ότι υπάρχει ένταση και βαριά στενοχώρια, είτε απλώς με το παράδειγμα που μπορεί (μακάρι) να αποπνέουμε εμείς (καμιά φορά κι αυτό ανοίγει ένα δρόμο), είτε απλώς παραδεχόμενοι φάσεις που περάσαμε εμείς οι ίδιοι παλιότερα, όταν δεν αποδεχόμασταν κι εθελοτυφλούσαμε. Βοηθάει, αν ο άλλος δεν έχει κλειστεί τελείως στο πρόβλημά του κι αρνείται να δει και ν' ακούσει...

'Οχι για να αισθανόμαστε σπουδαίοι που τα καταφέρνουμε καλύτερα (?), αλλά κυρίως για να βοηθάμε ο ένας τον άλλον να αντιμετωπίζει πιό αποτελεσματικά την κατάσταση (για τον ίδιο και για όλους μας).

The Gasbird Familly είπε...

Αθανασία οπωσδήποτε εν πρέπει και δεν είναι σωστό να χώνουμε τη μύτη μας στο σπίτι και στο πρόβλημα μιας άλλης οικογένειας και σίγουρα δεν είμαστε "ξερόλες",αλλά όταν μας ζητάνε τη βοήθειά μας ,σε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε,πρέπει να το κάνουμε και αυτό ακριβώς κάναμε κι εμείς σε αυτή τη περίπτωση.Παραπέμψαμε σε αρμοδίους και σε πρόσωπα που μπορούν να δώσουν βοήθεια.