Θέλει αρετή και τόλμη ...

Το διάβασα στο κυριακάτικο ΈΘΝΟΣ και από χθες το βλέπω σε πολλές ιστοσελίδες (και στην Ιωάννα μας )

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11381&subid=2&pubid=6908886

(με την ελπίδα να σας ανοίγει !)

Δε θα σταθώ στις συγκρίσεις αυτών εκεί με μας εδώ . Αν το δεις μόνο έτσι , την κόβεις τη φλέβα αβλεπεί. Αυτό που με εντυπωσιάζει και νομίζω ότι πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας , είναι ότι η κίνηση της δημιουργίας θέσεων εργασίας αποκλειστικά για ανθρώπους του φάσματος ξεκίνησε από γονέα παιδιού με αυτισμό.

Σ' ένα προηγμένο κράτος με απίστευτες παροχές σε όλα τα επίπεδα (από πρόγνωση - παρέμβαση μέχρι εκπαίδευση - ένταξη - ισότιμη διαβίωση )που δίνονται απλόχερα , δικαιωματικά και ασυζητητί , οι γονείς κάνουν ένα βήμα παραπάνω δίνοντας μία νέα διάσταση στο θέμα επαγγελματική αποκατάσταση ή μερική απασχόληση . Και μάλιστα με τέτοιο βαθμό επιτυχίας ώστε το μοντέλο σιγά - σιγά να υιοθετείται και να εξαπλώνεται εκτός συνόρων.

Θέλω να καταλήξω στο δια ταύτα. Αν δε μιλήσεις , δεν αντιδράσεις , δε ζητήσεις , δε διεκδικήσεις , δε θεωρείσαι υπολογίσιμος και θα λάβεις τα ελάχιστα έως τίποτα. Ακόμα κι όταν σου δίνουν τα άπειρα , όντας μέσα στο πρόβλημα μπορείς να διακρίνεις το κάτι παραπάνω που χρειάζεται το παιδί σου και να το απαιτήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι πορευόμαστε στα τυφλά μέσα σ' αυτό το τούνελ , σκουντουφλάμε , μαλλιοτραβιόμαστε , τρώμε τις σάρκες μας αντί να ανάψουμε ο καθένας από ένα φακό . Σίγουρα θα αποφύγουμε πολλές κακοτοπιές , θα διαπιστώσουμε ότι είμαστε πάρα πολλοί και το φως είναι αρκετό για να μας δουν αυτοί που πρέπει ώστε να βρούμε την έξοδο.