Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Δαμάζοντας τα κύματα

Με τα θαλάσσια δε έχουμε πρόβλημα , με τα αυτιστικά κύματα που σου πετάγονται σαν καλοκαιρινά μπουρίνια και σου χαλάνε όλη την ψυχολογία, έχουμε τεράστιο .













Ο Θοδωρής είχε πάντα σοβαρό θέμα με τη γενίκευση. Το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά με διαφορετικά πρόσωπα , με άλλη εικόνα , με άλλο στήσιμο , με άλλες εκφράσεις μέχρι να το κατακτήσει πλήρως. Όσο μεγαλώνει , αυτό βελτιώνεται αλλά πάντα η διαφορετική οπτική στο δεδομένο του , τον αναστατώνει. Φθάνοντας στην Άνδρο βρήκα ένα παιδί τόσο απόλυτα προγραμματισμένο στην κάθε λεπτομέρεια (από το μαγιό που θα βάλλει μέχρι τα σκαλιά που θα κατέβει για να πάει στη θάλασσα ή στο λιμάνι)που έμοιαζε με ρομποτάκι και τους παππούδες σε κατάσταση παράκρουσης διότι δεν τολμούσαν να κάνουν κάποια αλλαγή και ο μικρός έπεφτε στα πατώματα .Το αποτέλεσμα ήταν, μετά την τελετή παράδοσης - παραλαβής των τέκνων το ζεύγος παππού - γιαγιάς να φύγει 10ήμερη εκδρομή στην ... Ήπειρο (πήραν τα βουνά στην κυριολεξία !!!)και εμείς να πρέπει να ξεκολλήσουμε το Θοδωρή από την εμμονική τελετουργία που είχε υιοθετήσει.
Δε δυσκολευτήκαμε και αυτό είναι θετικό. Την τρίτη - τέταρτη μέρα έστρωσε αλλά όλες οι υπόλοιπες διακοπές συνεχίστηκαν με ασκήσεις γενίκευσης , αλλαγών και συνεχών μικροτροποποιήσεων της καθημερινότητάς μας πχ. σήμερα θα φάμε στην ταβέρνα όχι στο σπίτι - θα πάμε για μπάνιο στο Βιτάλι και όχι στο Μπατσί - θα κατεβούμε στην παραλία από τα σκαλιά της πίσω βρύσης , όχι από τη μεγάλη σκάλα κλπ.

Τι παρατήρησα : όντας στην αυτιστική ρουτίνα του μπορεί να ένιωθε ασφάλεια , σιγουριά ή δε ξέρω τι άλλο , ήταν όμως εντελώς απόμακρος και αφοσιωμένος σ' αυτό που θα γίνει με συγκεκριμένο τρόπο , σε συγκεκριμένο χρόνο και θα έχει συγκεκριμένη διάρκεια. Όταν τον επαναφέραμε στο χαλαρό και όχι πολύ σίγουρο πρόγραμμα της οικογένειας , ήταν πολύ πιο επικοινωνιακός , ρωτούσε αυθόρμητα , ήταν μέσα σε όλα , προφανώς με μία δόση άγχους(τι μου ετοιμάζουν πάλι !)αλλά ήταν ... μαζί μας.

Είναι που με πιάνει το παράπονο για πράγματα χιλιοδουλεμένα και πρακτικά πια κατακτημένα κι έρχεται μια στιγμή που όλο αυτό καταρρέει και ξαναστήνεται , ίσα - ίσα για να μου δείξει ότι πάντα θα είναι παρόν .

Ε λοιπόν μπορεί να είναι παρόν αλλά ΔΕΝ κάνει πιο ευτυχισμένο το παιδί μου !

5 σχόλια:

Μαριλένα είπε...

Πολύ ωραίο ποστ, είδα πολλά στοιχεία του Ρίκου. Τα περί "πιο ευτυχισμένου" τα προσυπογράφω, τον έχω δει δυστυχή να μην μπορεί να απαλλαγεί από την τελετουργία του να φάει 2 γιαουρτάκια μετά το φαϊ επειδή δεν έχει φάει το πρωινό γιαουρτάκι και να είναι να βάλει τα κλάματα στα πρόθυρα του εμετού, αλλά να συνεχίζει επειδή για κάποιο λόγο "πρέπει".

mamma είπε...

Μετά από τρεις βδομάδες που κράτησαν τον υιό μου, οι γονείς μου πήραν επίσης τα βουνά την επομένη της επιστροφής μας!

Ιωάννα είπε...

Σαν την Λερναία Ύδρα. Εκεί που κόβεις ένα κεφάλι, να, σου ξαναπετάγεται και μάλιστα μερικές φορές διπλό.
Εμείς είχαμε ένα θέμα με το μαγιό. Το μπλε για να πάμε στη θάλασσα το πορτοκαλί για όταν φεύγουμε από τη θάλασσα. Κάποιο από τα δύο το έχανα σκόπιμα και όντως ξεπεράστηκε το πρόβλημα. Καλά κάνεις και αποφεύγεις την ρουτίνα. Ποιός την θέλει άλλωστε;

angela είπε...

Κοριτσια και αγορια της παρεας καλησπέρα. Καλό χειμώνα να πω; να πω!!!
Σχετικά με το θεμα της ρουτινας , φετος του βαψαμε το δωματιο γιατι οι τοιχοι απο σιελ ειχαν γινει σκουρο μπλέ (να μην πω και μαυρο!).
Αλλάξαμε τα επιπλά γιατι ήταν απο την εφηβική εποχή του αντρα μου και το παιδί μου νομιζε μαλλον οτι τον ξαποστελνουμε ή οπως λεει και η διαφήμηση "θα τον αλλάξουμε με ενα μικροτερο ισως" και τις τρεις μερες που βαψιματος, αλλάγματος επιπλων δεν πλησιαζε να δει το δωματιο του και οταν καταλαθος περνουσε απεξω (δεν μενουμε δα και σε επαυλη) για να παει στο μπανιο αναγκαστικά εκλεινε τα ματια του για να μην βλεπει!!! Καθε βραδυ που κοιμοταν μαζί μας στην κρεβατοκαμαρα ανεβαζε πυρετο (μεχρι και 39 εφτασε) και παραμιλουσε στον υπνο του (κοντεψε να μιλησει δηλ) και εκλαιγε !!!!
Μολις ολοκληρωθηκε η αλλαγή και τον φωναξαμε να το δει , εκανε μια μεγαλη εξερευνηση και αναφωνουσε με χαρα και θαυμασμο "ΑΑΑΑΑ"
Ε τοτε του επεσε τελειως και ο πυρετος!!!
Αχ αυτή η ρουτινα!!!

The Gasbird Familly είπε...

Μαριλένα,
είναι απίστευτο το πόσο εύκολα εγκλωβίζονται στα διάφορα τελετουργικά , εμμονικά κλπ.Είχα χρόνια να τον δω έτσι και με πείραξε πάρα πολύ!

mamma,
τους δικούς μου τους βλέπω του χρόνου , να φεύγουν για highlands - Σκωτία πριν καν ζητήσω να πάρουν τα παιδιά!Τόσο καλά !

Ιωάννα ,
αχ αυτά τα μαγιό!Του χρόνου ξεκινάμε γυμνισμό, να ησυχάσουμε.

angela,
που χάθηκες εσύ κορίτσι μου? Εύχομαι όλα καλά και καλή αρχή στο σχολείο!!!