Λόγια του κρασιού;.......Μπορεί και όχι.

Ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας (του οποίου έχουμε την τιμή και χαρά να προ εδρεύουμε - επιφωνήματα θαυμασμού -ευχαριστούμε !) οργάνωσε βραδινή συνεύρεση γονέων σε τοπικό μεζεδοπωλείο , με τριμελή ορχήστρα και ρεπερτόριο ρεμπέτικα , ελαφρολα'ι'κά και ολίγον από νησιώτικα-δημοτικά. Η συμμετοχή ήταν καλή και το μαγαζί γέμισε ασφυκτικά! Αφού καταναλώθηκε ο κύριος όγκος φαγητού , το κρασί έρεε άφθονο και οι πενιές άρχισαν να γαργαλούν τα πόδια για χορό , εντοπίζω παρέα γονέων που τα μικρά τους παιδιά είναι στο νηπιαγωγείο με τον Τεό. Εφοδιάζομαι με καράφα κρασί και προχωρώ για συστάσεις και καλωσορίσματα. Εκπλήσσομαι διότι όχι μόνο με αναγνωρίζουν ("είστε η μαμά του Θοδωρή ") αλλά δείχνουν να γνωρίζουν όλο το θέμα με το παιδί , τη συνοδό , την όλη προσπάθεια που καταβάλουμε. Φαντάζομαι ότι διευθύντρια και νηπιαγωγοί , σε ανύποπτο χρόνο έχουν ενημερώσει ή τουλάχιστον έχουν απαντήσει σε απορίες των γονιών. Πιάνουμε λοιπόν χαλαρή κουβέντα για το τι θα κάνουμε του χρόνου , ποιοι δάσκαλοι είναι υποψήφιοι να πάρουν πρώτη τάξη , πόσο δύσκολη έχει γίνει η ύλη και ..."ο Θοδωρής τι θα κάνει ;"
Εξηγώ ότι πρόθεση μας είναι να ξεκινήσει κανονικό δημοτικό με συνοδό (δημόσια - λέμε τώρα! - ή ιδιωτική )με αρκετά συν (ανάγνωση , γραφή, μαθηματικά ) στο γνωστικό κομμάτι , ήπια συμπεριφορά (βασικό συν για δασκάλους )δεκτικότητα στη συναναστροφή του με τ' άλλα παιδιά. Σκοπός μας είναι η ένταξη του μικρού στην κοινωνική ομάδα που λέγεται σχολείο , η κατανόηση των ρόλων και των κανόνων που τη διέπουν και η προσαρμογή του στο μέγιστο βαθμό που δύναται να φθάσει.
"....θεωρώ όμως πως και τα τυπικά παιδιά ζώντας με έναν Θοδωρή θα μάθουν να σέβονται και να αποδέχονται τη διαφορετικότητα είτε αυτή είναι σωματική , φυλετική , νοητική , αυτιστική. Θα γίνουν σίγουρα πιο καλοί άνθρωποι και πιο σοφοί ενήλικες ..."
Ενθουσιώδη σχόλια ακολούθησαν το λογύδριο μου ! "Μπράβο ..., συγχαρητήρια .., πολύ καλά κάνετε..., έτσι πρέπει και για τ' άλλα παιδιά...κλπ. κλπ. κλπ. Αρχίσαμε τα τσουγκρίσματα , η καράφα άδειασε , η ορχήστρα πιάνει το " Μην απελπίζεσαι ...κάνε λιγάκι υπομονή" του Τσιτσάνη και αρχίζουν τα μάτια μου να τρέχουν ποτάμι.
Συγκινήθηκα πολύ γιατί μου φάνηκε αληθινό κι αυθόρμητο όλο αυτό. Σκεφτόμουν αργότερα μήπως ταμπουρωνόμαστε σε μία μόνιμα αμυντική στάση απέναντι στον κόσμο - που σίγουρα έχει απίστευτη άγνοια και απέραντη βλακεία - ενώ αν ανοιχτούμε λίγο μπορεί και να μας ξαφνιάσει ευχάριστα η διάθεση για επικοινωνία , κατανόηση και υποστήριξη.

Το πολύ -πολύ να με καταψηφίσουν στις επόμενες εκλογές !!!