Εδώ και μια εβδομάδα ο Τεό έχει ανακαλύψει ένα καινούργιο παιχνίδι που λέγεται:"Πετάω τη μπάλλα στην αυλή του γείτονα".Και μετά βέβαια επειδή του έχουμε κλειδώσει τις πόρτες της αυλής, ερχόταν ωριόμενος και με σπαραχτική φωνή λέγοντας "Μαμά ή Μπαμπά θέλω τη μπάλλα μουυυυ"(βέβαια μέχρι ν 'ανακαλύψουμε ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΧΗ πετάει αυτή τη μπάλλα κοντέψαμε να ξεριζώσουμε όλο το κήπο).Αυτό το σκηνικό επναλαμβανόταν και 10 και 15 φορές κάθε απόγευμα,ώσπου το αυτιστικό τέκνον συνειδητοποίησε ότι μας έκανε ενίοτε τα νεύρα κρόσια και πρό 2 ημερών αποφάσισε να μη μας ξαναενοχλήσει,αναλαμβάνοντας δράση από μόνος του και ως νέος Edmund Hillary σκαρφάλωσε στη μάντρα(Everest) και ισσοροπώντας με τη κοιλιά πέρασε στην αντίπερα όχθη...!!!Βέβαια περιττό να πω,οτι εμείς χαμπάρι δε πήραμε ,μέχρι τη στιγμή που το έτερον τέκνον ο Θανάσης,έρχεται και μας λέει "Ο Θοδωρής έκανε κάτι φανταστικό!!!Σκαρφάλωσε στη μάντρα του Μιχάλη και πήγε να πιάσει τη μπάλλα!!!Αλλά μετά δε μπορούσε να ξαναμπεί και τωρα βγήκε στο πεζοδρόμιο και σας φωνάζει."Σοκ να το πω,μια ζαλάδα μου ρθε να το πω;Βγαίνουμε έξω και πράγματι με το χαμόγελο στα χείλη ο Μαντραχαλάκος καθόταν στο πεζοδρόμιο και μας κοίταζε.
Για μας βέβαια ως γονείς του Τεό αυτό το γεγονός είχε 2 συνιστώσες.Η πρώτη είναι η χαρά που μας έδωσε λαμβάνοντας τέτοια πρωτοβουλία(ειδικά αν σκεφτεί κανείς οτι προ ενός έτους σχεδόν σκόνταφτε σε διπλωμένη εφημερίδα) και η δεύτερη ήταν οτι κατανοήσαμε πλέον πως πρέπει να είναι κάποιος συνεχώς μαζί του στο κήπο διότι αλλιώς δεν θέλω να σκεφτώ τις συνέπειες.
Συμορφώνομαι με τη δεύτερη αλλά δε μπορώ να κρύψω και την απεριόριστη χαρά από τη πρώτη!!!!
Υ.Γ.:Εαν μεγενθύνετε τη φωτό θα δείτε και το σημείο της "απόδρασης"
