Είναι αργά , τα παιδιά κοιμούνται από ώρα κι εγώ στο καινούργιο γραφείο, του καινούργιου σπιτιού, αποφασίζω να γράψω πέντε αράδες έτσι για να βρω το φίλινγκ που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Φέρνω στη μνήμη μου όλες τις φάσεις του τελευταίου διμήνου , την ταραχή , τον πανικό , τον αγώνα δρόμου να ξεκαθαριστούν όλα γρήγορα και κυρίως ανώδυνα (για ποιον άραγε, λέγαμε για τα παιδιά αλλά εννοούσαμε τους εαυτούς μας).
Και μέσα σ' όλο αυτό το ανακούρκουδο , υπήρχε κι ένα αυτιστικό παιδί που θα ζούσε απίστευτες αλλαγές στη ζωή και τη ρουτίνα του και θα έπρεπε να το προστατεύσουμε και να το προετοιμάσουμε όσο γίνεται καλύτερα και έγκαιρα για όσα πρόκειται να συμβούν.
Θα ομολογήσω ότι το παιδί αυτό με πέτυχε να κλαίω γοερά , να βρίζω χυδαία , να πετάω αντικείμενα γελώντας υστερικά , να το αγνοώ και στα καπάκια να το αγκαλιάζω σφιχτά , εν ολίγοις θέατρο παραλόγου σε συνδυασμό με κοινωνικές ιστορίες " είναι το παλιό σπίτι που χάλασε και θα πάμε στο καινούργιο σπίτι μαζί με το μπαμπά , τη μαμά και το Θανάση ".
Δεν ήξερα τι να περιμένω από το Θοδωρή. Για το Θανάση ήμουν προετοιμασμένη, τον ένιωθα , αντιλαμβανόμουν τις σκέψεις και τις αντιδράσεις του .Ο Τεό ήταν ένα αίνιγμα , μία ισοηλεκτρική γραμμή .
Κάναμε όσα νομίζαμε σωστά δηλ. έγκαιρη ενημέρωση για την αλλαγή, συχνές επισκέψεις στο νέο σπίτι μέχρι να ετοιμαστεί , ένταξη του θέματος στο πρόγραμμα ειδικής αγωγής με εικόνες .
Ο Θοδωρής δεν παρουσίασε καμία αντίδραση σε καμία από τις φάσεις της μετακόμισης. Ούτε όταν άρχισαν να φεύγουν τα κάδρα ,ούτε όταν άρχισαν να εμφανίζονται κούτες γεμάτες με πράγματα , ούτε κι όταν άρχισαν να διαλύονται μεγάλες κατασκευές , σύνθετα και σιγά - σιγά το σπίτι να ρημάζει.
Πρέπει να εξηγήσω ότι το παλιό σπίτι θα κατεδαφιστεί και τη θέση του θα πάρει μια ωραιότατη τετραώροφη πολυκατοικία . Μ' έπιασε λοιπόν μια μανία να μην αφήσω τίποτα δικό μου στα χέρια των " κατεδαφιστών ". Ξήλωσα σωλήνες , καλοριφέρ , ραμποτέ κατασκευές , ήδη υγιεινής, σιδεριές , κουπαστή εσωτερικής σκάλας , όσα μπορούσα περισσότερα ,να τα σώσω , να τα προσαρμόσω στο νέο σπίτι ή να τα δώσω σε φίλους που θα έπιαναν τόπο. Το σύνθημα ήταν " τίποτα χαμένο , τίποτα πεταμένο , τίποτα σ' αυτούς ! " .
Ο Θοδωρής , κατά λάθος , είδε το σπίτι "γυμνό " μία μέρα πριν παραδοθεί στο νέο ιδιοκτήτη , ΔΕΝ ΑΝΤΈΔΡΑΣΕ ΚΑΘΌΛΟΥ .
"Είναι το παλιό σπίτι που χάλασε ". Τόσο απλά , τόσο ξεκάθαρα !
Στο νέο χώρο , η ίδια αντιμετώπιση . Αφού βεβαιώθηκε ότι όλα τα γνωστά κι αγαπημένα αντικείμενα βρίσκονταν εκεί , όλα ήταν μια χαρά!
Κάθομαι λοιπόν και συγκρίνω καταστάσεις νευροτυπικού με αυτιστικό. Εγώ , ένα κουρέλι ψυχολογικά και σωματικά μέσα σε μια τρικυμία συναισθημάτων, να θέλω να χαρώ το νέο σπίτι που είναι ένα κουκλί ζωγραφιστό παρεμπιπτόντως και το μυαλό να με γυρνά σε μέρη και χρόνους παλιούς , ευτυχείς αλλά οριστικά ανεπιστραφείς και το αυτιστικό τέκνο να είναι μεσ' τη τρελή χαρά , σα να μην άλλαξε τίποτα!
Κι αρχίζουν τα αναπάντητα ερωτήματα :
- Δεν κατάλαβε την αλλαγή?
- Αν ναι , δεν ένιωσε τίποτα πχ. για το παλιό δωμάτιό του?
- Δεν τον ενόχλησε η έστω σταδιακή κατάρρευση ?
- Δεν αισθάνθηκε τίποτα για το σπίτι που μέχρι πρότινος ήταν " το σπίτι του "?
-ΔΕΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΉΘΗΚΕ ΚΑΘΌΛΟΥ , ΡΕ ΓΜΤ ???
Επειδή λοιπόν και μ' αυτή την ιστορία κόντεψα να πέσω στα χάπια , αλλά για άλλη μια φορά απέτυχα , δηλώνω υπεύθυνα ότι οι αυτιστικοί είναι οι πιο υγιείς πνευματικά , τετράγωνα λογικοί , και οι περισσότερο ευτυχείς αφού δεν αφήνουν ανόητους συναισθηματισμούς να μπλοκάρουν τη ζωή τους δημιουργώντας εντάσεις και φορτίσεις ανεξέλεγκτες .
Παρόλα αυτά πρέπει να του αναγνωρίσω την άριστη " αναγνώριση της στενοχώριας σε τρίτους ".
- ( εγώ , πακετάρω κλαίγοντας )
- Η μαμά κλαίει , είναι λυπημένη ! ( αυτός όμως να γελάει , περήφανος για την αναγνώριση σε ρεαλιστική κατάσταση μετά από εργατοώρες ποικιλότροπης ειδικής εκπαίδευσης! )
- ( εγώ , μιξοκλαίγοντας ) Μπράβο Θοδωρή , πολύ σωστά , η μαμά είναι λυπημένη , στεναχωρημένη!
( Θα ομολογήσω ότι υπήρξαν και φορές που δεν είχα το ψυχικό σθένος να επιβραβεύσω και απάντησα με το σύνηθες αλλά πάντα επίκαιρο " δε μας χε... βρε Νταλάρα !)
Μ' αρέσει που είπα να γράψω πέντε αράδες !
